Hvetjum félagsmenn til að senda inn myndir af sér og hjólunum sínum í félagaskrána.
Einnig ef þið eruð með skemmtilegar hjólamyndir, fréttir eða aðrar tilkynningar sem eiga heima hér.
[email protected]

Færslur: 2015 Maí

03.05.2015 15:04

Ferðasagan frá "76 part 6.

Ferðasagan frá 1976 partur 6.

Skrúður og Honda 1000!
Það hafði tekið okkur rúma 14 tíma að gerast brottrækir frá Nobbfirði, inn og út, en í Egilsbúð voru harðir ballarar að plana ferð kvöldið eftir á Fáskrúðsfjörð. Ball í Skrúð væri málið.
Þetta var í leiðinni og allt svo við settum kvöld á Fáskrúðsfirði sem gó.
Fyrst fleygðum við okkur samt í móann, Eskifjarðarmegin við Oddskarðið. Svolítið þreyttir og slæptir strákarnir eftir síðustu ævintýri.
Það er ekkert langt á kortinu yfir á Fáskrúðsfjörð en við vorum samt allann daginn á leiðinni, með dekkjaviðgerðum og almennu slóri. Þegar við komum inn aðalgötuna í þorpinu, salla rólegir, komu peyjar hlaupandi meðfram og á eftir okkur, öskrandi Váá! Honda 1000, Honda 1000! Við fórum og tjölduðum og þeir voru alltaf á kantinum, alveg að drepast úr áhuga á þessum ofurhjólum. Seinna þegar ég var að segja þessa sögu einhversstaðar, kom í ljós að þetta voru Steini Glæpur, Ingþór Ormur, Egili og félagar. Upprennandi harðir hjólamenn framtíðar. Fáskrúðsfjörður var fínn í sól og hita. Ballið entist fram að fótaferðatíma og gaman að vera til. Einar var kominn á trúnó svo tjaldið var upptekið og ég gisti einhversstaðar.

Hér situr Einar á CB 500 four Hondu sinni og sokkarnir sennilega notaðir sem grjóthlífar.

Ferðin suður á við gekk vel framan af, nema hvað við vorum seint á ferðinni og vorum að keyra út Hamarsfjörðinn sunnanverðann í ljósaskiftunum um kvöldið. Skyggni var skrítið. Ég tek eftir því að það er enginn rykmökkur lengur í speglunum. Sný við og keyri fram á Einar liggjandi í grjóthrúgu og hjólið ekki langt frá í rusli. Karlinn leit illa út þegar ég kom að. Hreyfingarlaus, glerið í hjálminum brotið innávið og blóð seitlaði niður hálsinn. Mér leist ekkert á þetta. Þorði ekki að eiga við hjálminn, en talaði við hann og tók í hendina á honum. Þá fór hann að umla eitthvað og hreyfa sig. Smám saman hrökk hann í gang og fór að hreyfa útlimi. Ég fiskaði brotin af glerinu út úr hjálminum og þá kom í ljós að hann var skorinn í andlitinu. Önnur löppin var slatta rifin og tætt en annars var hann í einu lagi. Við teipuðum bón tusku á löppina og límdum yfir sárin í andlitinu og fórum að skoða hjólið.
Brutum stýrið við að reyna að rétta það. Snérum ofan af göfflunum. Mælarnir skemmdir, einhver stefnuljós, smá beyglur og rispur. Reyndum að starta en mótorinn var fastur. Þetta var ekki spennandi, svona rétt undir nóttina svo við ákváðum að reyna að komast til byggða. Bjuggum til spotta úr farangurs böndum og af stað. Verulega rólega þar sem talsvert snúið var fyrir Einar, lemstraðan og auman að halda í horfinu með stýri öðru megin. Það var nótt þegar við tjölduðum á Djúpavogi.
Byrjuðum daginn eftir á viðgerðarhléi fyrir Einar. Héraðshjúkkan lappaði upp á sárin að bað kallinn að hafa sig hægan næstu daga, svo ég hafði nægan tíma til að líta á hjólið. Mótorinn varð lítið mál. Alternatorshlífin hafði spungið út frá annarri stýringunni og skekkst svo statorinn klemmdi rótorinn. Það var sett í horfið og naddan datt í gang. Verra var með stýrið.

500 Hondan orðin mælalaus eftir krassið og ég að gera við sprungið dekk að vanda.

Þar sem Djúpivogur var ekki alveg miðpunktur hraðsendingakerfis Vestmannaeyja á þessum tíma, sáum við ekki nýtt stýri detta inn um rennilásinn á tjaldinu næstu daga. Góð ráð voru rándýr.
Hjálpsamur heimamaður sagðist vita um mótorhjól í ólestri vestur í sveit og bauðst til að sækja af því stýrið. Við vorum tárum næst af þakklæti. Hann kom daginn eftir, fullur af áhuga með stýri af CS 50, árgerð gamalt. Við reyndum af fullum vilja að skítmixa það á, sem var vonlaust þegar "1/8 vantaði á þykktina. Þetta spurðist út um þorp og sveit og skömmu síðar barst okkur addressa járnsmíða töframannsins. Þangað fór ég með stýrið og á korteri var búið að gera splæs og sjóða.
Það var ekki vesenið á þeim bæ. Alvöru menn.

Um þetta leiti þurfti að finna símstöð þar sem ekkert fékkst lengur fyrir lónna í veskinu nema súpa í sjoppunni, sem var reyndar líka hótelið. Mamma Tóta reddaði okkur áfram og Einar á Kapinni reiknaði greinilega með mér í Norðursjóinn á nýja bátnum. Einar Arnar á Brekku var orðinn ferðafær og við leggjum á mölina suður.
Komum á Höfn í sudda fyrir lokun. Humarstelpur með herbergi á verbúð buðu uppá þurk og mat sem mötuneytið hafði týnt. Þetta urðu fínirs dagar á Höfn. Hvers vegna við yfirgáfum þessa paradís man ég ekki lengur. Kannski uppgötvuðum við að það voru bara tveir tankar á mann eftir í veskinu. Allavega var ákveðið að keyra í einum rykk til Reykjavíkur.

Framhald síðar.

Skrifað af Steini Tótu.

Tengill á færslu

Bæta við áliti

Sýna álit

03.05.2015 15:00

Hringurinn part 7

Ferðasagan 1976 part 7

Vofan.

Þessi leið með suðurlandinu er fæstra uppáhald. Frá Höfn að Vík í Mýrdal gerist fátt annað en vitlaus veður og hraðamælingar Kirkjubæjarklaustrunga með stöku sandblæstri í bónus.
Lentum þar seint um kvöld og allt löngu lokað. Hímdum undir þakskeggi vegasjoppunnar með vettlingana á vélunum og börðum okkur til hita. Meðan við spáðum í framhaldið skáll á með svartaþoku, svona rétt til að laga stöðuna.

Ákváðum að taka óvissuferð eftir veginum til vesturs og vorum rétt lagðir af stað
þegar Gutti tekur tappan úr og suddinn og þokan breyttist í foss og myrkur svo ekki sást milli augna. Ýkjulaust fór drullan á þjóðvegi 1 í 12-15cm hæð og finna varð skjól eða verða úti. Þrumuveður helvítis var í gangi og við beygðum upp næsta afleggjara. Fyrsta skjól sem fannst var Willis hræ og við inn.

Hér er vofan sjálf lifandi komin og Willisinn góði.

Þarna sátum við blautir inná pung og pældum í því hvort eldingar myndu kveikja í tréhúsinu á Willisnum, og þá okkur líka eða grilla bílinn complett með okkur um borð. Þetta var enginn venjulegur gauragangur þarna í sveitinni.

Við fórum auðvitað að fikta í tökkum jeppans, eins og menn gera þegar ekkert er betra að hafa og urðum sammála um að ekki gæti verið langt síðan þessum var hent. Það komu enn á hann ljós og fleira. Þar sem við vorum þarna, spilapeningar náttúrunnar, lyftust skýin um nokkra metra og við blasti hús, 10-15 metra frá bílnum.
Þetta var greinilega eyðibýli. Ekki verið málað síðan um stríð og ekkert fyrir gluggum. Verulega dimmt. Okkur datt í hug að þarna væri hægt að þurrka sig eitthvað og kannski leggja sig meðan veðrið gengi yfir.
Við tókum 1.2 og 3 og stukkum úr willis niður kjallaratröppur undir palli sem var inngangur efri hæðar. Kom úr dúrnum að hurðin í kjallarann var læst. Blautir og hraktir var ekki hikað. Þétt spark og við vorum inni. Þar var þurrt og ekkert svo kalt. Næs!
Tóbakið var rennandi og kveikjarinn logaði ekki svo við vorum órólegir. Ráfuðum um myrkrið í kjallaranum þar til við rákumst á stiga og komum upp um hlera í eldhús gólfi. Þar var Rafha eldavél með gríðarstórum potti. Engir húsmunir aðrir. Skýin voru fallin aftur og rökkur í eldhúsinu. Þrumur brökuðu og eldingarnar blinduðu eins og rafsuða þegar maður er ekki nógu snöggur a skella hjálminum niður.
Þar sem við Einar erum að velta fyrir okkur hvort veðrið leyfði framhald, hvort bensín fengist einhversstaðar eftir viðgerðarhlé, komið miðnætti o.s.frv. Heyrast torkennileg hljóð.

Í húsinu var hol, þ.e. Miðja hússins var no mans land sem herbergin opnuðust að. Þaðan komu einhverjir smellir og klassískt bíómynda brak þegar hurð opnast. Við frusum í sporunum. Einar kveikti á einhverju. Öskraði, byssa! Og hvarf niður kjallarastigann og út í veðrið. Ég sá myrkrið hreyfast og lamaðist þar sem ég stóð. Þetta varð fyrsta og eina skiftið á ævinni sem ég var viss um draugagang. Úr holinu kom beinagrind labbandi með mundaða haglabyssu og ég vissi að dauðinn væri mættur.
Hver ert þú sem ríður mínum húsum? Sagði grindin. Ég gat engu svarað, lamaður af hræðslu. Þar sem vatnið lak úr mér á eldhúsgólf vofunnar. Þegar hann kom í gættina var tvíhleypan innan við meter frá mér miðjum en í skímunni sást að þetta var maður, ekki draugur. Hann var á áttræðisaldri, á ullarbrók, ber að ofan. Mér létti talsvert og tautaði samhengislítið um okkar hlið málsins sem greinilega var ekki það sem hann vildi heyra. Innbrotsmenn og húsníðingar var hans hlið á málinu.

Ég baðst afsökunar í bak og fyrir vonandi að byssan hætti að benda á mig. Í þessu kallar Einar sem heyrt hafði mannamál úr skjólinu í kjallaratröppunum, hvort hann megi koma inn. Eruð þið fleiri? Hvað gengur ykkur til að ryðjast inná sofandi fólk? Ég endurtók að veðrið hefði rekið okkur upp afleggjarann hans. Við værum bara tveir. Nauðvörn, enda væri ekki verandi úti í þessum aðstæðum án sérstaks búnaðar.
Haglabyssan seig meðan karlinn melti þetta. Nú yrðu tærnar af ef gamli snerti gikkinn. Hann gat verið sammála okkur um veðrið. Það var ekki boðlegt til útivistar. Rafmagnið farið af sveitinni og allt í volli. Einar hélt sig til hlés meðan ég reyndi að fá karlinn til að vorkenna okkur smá. Hvort við fengjum ekki skjól í smá tíma til að vinda allavega nærbuxurnar. Ekki við það komandi. Hér væri ekkert að hafa fyrir glæpamenn að sunnan og út með ykkur.
Seinna þegar ég sagði mömmu Tótu frá þessu vissi hún slatta um karlinn. Árni Johnsen hafði spjallað við hann og sett í bók sem heitir kvistir í lífstrénu eða eitthvað. Hann var Valgeir Helgason, einbúi þarna í Ásum síðan 1933 eða þar um bil. Hafði verið röggsamur prestur í áratugi en var á þessum tíma með nokkrar rollur og frægur fyrir að sækja aldrei ellilífeyrinn sinn.
Willisinn var notaður til kaupstaðarferða á Hornafjörð þegar karlinn vantaði eitthvað. Annars setti hann bara hálft lamb eða svo í pottinn góða, einu sinni í viku og hafði veislu á hverjum degi. Áður en við fórum út í úrhellið hafði birt aðeins til og gegnum holið sást inn í herbergi karlsins. Þar var hermannabeddi og ein hilla. Þótti greinilega yfirdrifið fínt á þessum bæ. Önnur húsgögn voru ekki að sjá.

Við lögðum af stað, eftir að hafa kíkt í tankana og ákveðið að taka sénsinn á Vík í Mýrdal með spar akstri. Ískaldir og blautir, löngu áður en lagið Þoka með Sniglabandinu varð til.
Þetta urðu eftirminnilega vondir kílómetrar. Vegurinn var flæðandi drulla, reyndar var engin umferð að trufla okkur, en vosbúðin var algjör. Frá Ásum í Skaftárhreppi á Vík er alveg spotti á malbiki nútímans en þetta var torfæru keyrsla í survival mode alla leið.
Komum á Vík hálf sjö um morguninn og lömdum gamla Hótelið utan með öllum kröftum þar til einhver vaknaði og hleypti okkur inn. Fengum herbergi uppi á hanabjálka sem við áttum ekki fyrir og vöknuðum eftir hádegi. Þegar maður fór framúr, var stigið í poll sem lekið hafði úr leðrinu meðan við sváfum.

Eftir símstöð og póstávísun frá Tótu fór að birta til. Gátum borgað hótelið og fyllt á tanka. Leðrið var á ofnum hótelsins og hlýtt meðan við fórum í. Ennþá blautt samt. Náðum til Reykjavíkur um kvöldið, búnir loksins að mastera ónýt dekk og demapara. Vorum nánast löglegir alla leið.

Framhald síðar.

Skrifað af Steini Tótu

Tengill á færslu

Bæta við áliti

Sýna álit

03.05.2015 14:58

Hringurinn 76 Lokakaflinn.

Síðasti hlutinn

Við náðum í bæinn þetta kvöld. Einar fór til ættingja og ég líka. Fékk að sleikja sárin eftir túrinn hjá Svövu frænku. Hjólið var í talsverðum ólestri. Brotnar festingar, mælarnir að detta af , keðjukassinn ( vestmannaeyiskt nafn á keðjuhlíf ) farinn og bögglaberinn búinn. Afturbrettið þurfti að sjóða saman. Þetta var leyst hjá Hálfdáni í Ármúlanum. Þar gat maður leigt pláss á gólfi og verkfæri með. Man ekki hvað við kölluðum þetta en þarna fengu menn sem höfðu ekki aðstöðu allt til viðgerða.

Þessi mynd segir margt um ferðina í heild sinni.

Þarna var miður júní og þjóðhátíð Norðureyinga að bresta á. Við Einar vorum á rúntinum í nokkra daga, búnir að kynnast tugtanum og innfæddum hjólamönnum þegar hugmynd um hópkeyrslu á 17 júní kom upp. Orðið var látið berast og þegar kom að keyrslunni höfðu náðst saman heil ellefu hjól á höfuðborgarsvæðinu. Þar af fimm sem hefðu venjulega flokkast sem torfæruhjól. Tvö TS 400, tvö SL 350 og einn XL 350. Restin voru bretar og eitt Jawa og svo Eyja hondurnar okkar Einars.
Okkur Eyjamönnum þótti þetta ekki stór hópur en mótorhjól voru bara fá í Reykjavík þetta árið.

Hér er ferðafélaginn Tommi í Höfn kominn á 900 Kawa.
Farið var í bæinn í fínu veðri og hópurinn hittist eftir hádegið á BSÍ. Hjólunum var raðað eftir stærð svo ég endaði með að leiða hópinn í bæinn. Leiðin lá með Tjörninni og inná rúntinn sem var lokaður með slá við Hótel Borg. Framhjá henni og beygt niður Austurstræti, beint í flasið á Maríu sem var full af Tugtum. Stoppaðir umsvifalaust.
Tveir vörpulegir kappar komu að mér og byrjuðu að minna á að miðbærinn væri lokaður. Hvort við færum ekki eftir sömu reglum og aðrir? Ég sagðist hafa tekið eftir því en þetta væri bara leiðin niður á plan þar sem við ætluðum að geyma hjólin og taka þátt í hátíðahöldunum. Nei, þeir sáu því allt til foráttu. Fólk gæti bara orðið skíthrætt við okkur svona marga leðurklædda menn saman. Gangandi eða ekki. Sérstaklega konur og börn. Bað okkur bara að drífa okkur úr miðbænum og vera ekki að hópast saman neinsstaðar. Þeir myndu frétta því og gera ráðstafanir ef þyrfti. Ég sýndi vandamáli þeirra fullann skilning og myndi ræða þetta við strákana niður á Plani og drífa okkur úr bænum. Þeir þökkuðu fyrir almennilegheitin og ég fór á Planið.

Hér er svo mynd af okkur tekin 36 árum síðar.

Þangað kom svo enginn næstu mínúturnar. Kom í ljós þegar ég var farinn að allir hinir voru spurðir um ökuskírteini. Eftir þetta fórum við til Eyja með nýjum Herjólfi.
Einar seldi hjólið stuttu eftir heimkomuna, saddur eftir þetta ævintýri. Ég fór í Norðursjóinn og sá hann ekki aftur næstu 36 árin.
Akureyri.

Svo var komið aftur til eyja og partíið hélt áfram. En þekkið þið liðið á myndini ?

Skrifað af Steini Tótu.

Eldra efni

Færslur: 2015 Maí

03.05.2015 15:04

Ferðasagan frá "76 part 6.

03.05.2015 15:00

Hringurinn part 7

03.05.2015 14:58

Hringurinn 76 Lokakaflinn.

Tenglar