Mike "the bike" Hailwood

Hver man ekki eftir ofangreindum kappakstursökumanni mótorhjóla, ef ekki þá hafa menn hugsanlega gleymt að lesa um mótorhjól svona almennt (smá grín). Mike Hailwood er og verður besti hjólaökumaður heimsins og eflaust segja margir hvað með alla hina sem keppt hafa á undan og eftir að Mike dó, eins og t.d. Giacomo Agostini sem reyndar Mike keppti við í mörg skipti, eða Doohan, Valentino Rossi, Phil Read o.fl. o.fl. Það verður að skoða þetta í réttu samhengi og miða einnig við hvaða hjólum menn voru að keppa á. En Mike var einn af þessum mönnum sem bara settist uppá hjólið sem nota átti í viðkomandi kappakstur og ók af stað, varð yfirleitt nr. eitt nema eitthvað bilaði. Af hverju var hann kallaður The bike, jú hann gat ekið öllu með stæl. Hann var ekkert mikið fyrir að kvarta yfir hinu og þessu, það bara reyndi á hans eiginleika. Hann var af ríku fólki komin og pabbi hans keypti allt það besta í mótorhjólaheiminum í upphafi fyrir hinn unga son, en gamli maðurinn hafði einnig keppt í kappakstri á sínum yngri árum, en þegar Mike var að vaxa úr grasi rak pabbi hans mótorhjólaumboð. Mike byrjaði á minibike á grasflötum nærri heimili sýnu, mjög svo ungur.  Mike reyndi fyrir sér á menntabrautinni en hætti fljótlega, fór síðan að vinna hjá pabba gamla og síðan hjá Triumph firmanu. Vegna ríkidæmis  Mikes eða réttara sagt pabba hans, varð það miklu erfiðara fyrir Mike að sanna sig í upphafi fyrir öllum hinum sem nær alltaf komu úr fátæku umhverfi. En það tók Mike yfirleitt ekki langan tíma að sanna sig, bæði á brautinni sem utan hennar, því hann var talin með skemmtilegri mönnum=hrókur alls fagnaðar og aldrei nein "prímadonna". Mike var fæddur 2. Apríl 1940 og dó í bílslysi ásamt dóttur sinni 23. mars 1981 aðeins fjörtíu ára gamall. Hvenær hófst svo saga hans á kappakstursbrautum heimsins jú á því herrans ári 1957 og þá á Oulton Park og var hann rétt orðin 17 ára, náði þá strax ellefta sæti. Strax á árinu 1958 vann hann sinn fyrsta kappakstur þá þolaksturskeppni í Thruxton 500. Hann hélt áfram að taka menn í nefið, en síðan kom að því að Honda menn sáu til Mikes og hann fór að keppa fyrir þá árið 1961. Og strax sama ár var Mike fyrsti maðurinn í sögunni til að vinna þrjá kappastra á Isle of Mann þegar hann vann í 125cc, 250cc og líka 500cc flokknum. Hann hefði líka unnið fjórða kappaksturinn ef keðja hefði ekki slitnað á 350cc AJS hjólinu hans hefði ekki slitnað. Það var síðan sama ár eða 1961 að Mike Hailwood varð 250cc heimsmeistari á fjögurra strokka Hondu. Árið eftir gekk Mike til liðs við MV Augusta og varð heimsmeistari með þeim fjögur ár í röð í 500cc flokknum. Síðan fór Mike aftur til Honda  og vann fjóra heimsmeistaratitla í viðbót í 250cc og 350cc flokkunum. Framagreint er bara hluti af því á þessum árum sem hann vann, t.d. árið 1965 vann hann Hutchinson 100  kappaksturinn á Silverstone á BSA Lightning Clubman svo það þurfti ekki Hondu til að vinna. En þessi kappakstur fór fram í mígandi rigningu og þarna sló hann við t.d. Triumph Bonneville verksmiðju "preppuðu" hjólunum. Meðalhraði Mike í þessari keppni var 134 km/klst. Eflaust er Hailwood þekktastur fyrir alla sýna vinninga í TT keppnum á Isle of Man (eða Manarkappaksturinn eins og ég las nýlega í nýrri Íslenskri mótorhjólabók), því þegar árið 1967 gekk í garð hafði Mike unnið þarna tólf sinnum, en frægsta keppni hans var eflaust sú á árinu 1967 þegar hann og Agostini áttust við í Senior TT, en endaði með því að Mike vann, meðalhraði hans voru 175.05 km/klst. og það met stóð í ein átta ár, þessa keppni vann hann á Hondu RC181. Áður en lengra er haldið þá hætti Mike að keppa á mótorhjólum og sneri sér að kappakstri bíla og gerði góða hluti þar bæði í Formúlu Eitt og World Sport Cars, vann t.d. árið 1972 Formúlu tvö Evrópu titilinn og komst á pall árið 1969 í 24 tíma keppni Le Mans, lesa má betur á internetinu um afrek Mike í bifreiðakappakstri, en hann hætti að keppa á bílum árið 1974 eftir að hafa slasast nokkuð mikið í keppni í þýska Grand Prix í Nurburghringnum. En Mike var sko ekki hættur því 3. Júní 1978 kom hann til baka og keppti aftur í Isle of Man TT hjólakappakstrinum, þá búin að vera hættur í ellefu ár. Hann var orðin 38 ára og nær allir töldu að hann ætti engan möguleika á verðlaunasæti eftir svo langa fjarveru. Hann fékk hjól frá Ducati umboði í Manchester sem hét Sports Motorcycles, hjólið var Ducati 900SS með feringum og Mike kom öllum á óvart nema þeim sem þekktu hann og vann kappaksturinn með stæl, við gífurlegan fögnuð áhorfenda. Hann kom aftur árið á eftir í sömu keppni og ók þá "tútattara " Suzuki RG500 og vann. Mætti síðan síðar þessa helgi á sama hjóli í Unlimited Classic keppina og slóst um fyrsta sætið við Alex nokkurn George sem ók 1100 Hondu og þar munaði aðeins tveim sekúndum á milli þeirra félaga en Alex vann. Eftir að Mike hætti keppni þá opnaði hann Hondu umboð í Birmingham í Englandi og hét það Hailwood and Gould (Rodney Gould einnig kappaksturhetja). Það var síðan sunnudaginn 21. Mars 1981 að Mike var að aka með börnum sínum tveimur þeim Michelle og David og á leiðinni að ná sér í fisk og franskar, þegar ökumaður stórar vörubifreiðar tók ranga ákvörðun og ók í veg fyrir Mike, dóttir hans Michelle lést samstundis en Mike og sonur hans voru fluttir á sjúkrahús þar sem Mike lést tveimur dögum síðar af meiðslum sínum, hann var 40 ára gamall, sonur hans David slapp með smávægileg meiðsli. Þess má geta að ökumaður vörubifreiðarinnar var aðeins sektaður um 100 pund. Sagan segir að Mike hefði sagt konu sinni sem og spákonu einni að hann myndi deyja 40 ára gamall í bifreiðaslysi og þá ekki í kappakstri. Saga Mike "The bike" lifir góðu lífi og er margt gert til að minnast hans t.d. árleg Mike Hailwood Memorial Run í mars á hverju ári frá fyrrverandi Norton verksmiðjunum í Birmingham. Hailwood vann 76 Grand Prix kappakstra og komst 112 sinnum á pall í þeim kappakstri, 14 Isle of Man TT, 9 heimsmeistaratitla ofl. ofl. ofl. Ducati heiðraði minningu hans með því að smíða Ducati 900ss Hailwood replicu og voru seld um 7000 þannig hjól, Ducati endurtók reyndar leikinn aftur nokkuð mörgum árum síðar. Margt annað hefur verið gert til að minnast þessa heiðurs-manns t.d. var hann heiðursfélagi í AMA Motorcycle Hall of Fame árið 2000 og ári síðar International Motorsports Hall of Fame og minning hans lifir um ókomin ár.

Stolið og stílfært af netinu:  Óli bruni

 Þetta er sko alvöru mótorhjólagæji.

Kawasaki Z-1000

Hvað heillar flest okkar ? Jú að sjá hlutina eins og þeir eru= Nakið sporthjól Kawasaki Z-1000 árgerð 2013.

Hvenær kom Zetan fyrst fyrir sjónir almennings jú á því herrans ári 2003 (átti reyndar að heita ZR1000 heyrði ég). Þetta nýja hjól var til að fagna eina/fyrsta súperbæki heimsins þ.e.a.s. Z 1 sem kom á götuna þrjátíu árum fyrr eða 1973 (já já ég veit um CB Honduna). Þessi nýja Zta vakti strax athygli fyrir flott útlit og þarna árið 2003 var það ekki spurning að Z 1000 hjólið var flottasta nakta Japanska sporthjólið á markaðinum, skoðið bara myndir af hjólinu frá þessum tíma. Það var skráð með 123 hestafla mótor og stærð hans uppgefin 953cc og hjólið sko lét vita af sér ef skrúfað var upp á rörið, já hægt að spara framdekk verulega ! En samt var það nokkuð þægilegt í innanbæjar skjögti. Árið 2007 var aðeins hresst uppá hjólið með nýju útliti og auknu togi, síðan varð algjör breyting á hjólinu árið 2010, þegar t.d. að mótor var stækkaður um 90cc og við bættust 13 hestöfl og hjólið kom með ABS sem staðalbúnað. Einnig bættist við ný týpa sem kölluð var Z 1000SZ svona ferðaútgáfa með feringu og annarri fjöðrun og bæta mátti við töskum, svona fyrir þá eldri. Ztan hefur átt sér stóran aðdáenda hóp frá upphafi, en reyndar hefur litli bróðir Z 750 selst betur. Það er gaman að bæta því við að gerð var könnun meðal 58 eiganda Ztunnar sem höfðu ekið samtals 500þús mílur og þessi hópur var í raun á flestum árgerðum Ztunnar og um helmingur hafði keypt hjólið sitt nýtt, ¼  hafði keypt hjól sem var ekið í kringum 5000 mílur. Um 40% af af eigendum hjólanna hafði ekið meira en 10þús mílur frá því þeir eignuðust hjólið og þrír af þeim höfðu ekið yfir 30þús mílur og allir sögðust þeirra kaup svona hjól aftur. Smá hugleiðingar um hjólbarða en fyrstu hjólin komu með Battleax Bt-01 dekkjum en seinni hjól komu með Dunlop Sprotmax. Mjög margir sem skipta um dekk fara yfir á Michelin Pilot Power 2CT eða Pilot Road 3 og jú fleiri tegundir. Hjólið er sagt eyða nokkuð miklu en eins og alltaf fer eftir ökumanni. Zetan er sögð vel byggð og frágangur almennt góður og mjög lítið um kvartanir vegna þess. Nýjasta hjólið þ.e.a.s. árgerð 2013 er sagt langt besta 1000 Zetan fram að þessu og er sagt alvöru "streetfighter". Afl, tog, útlit og aksturseiginleikar er  með því besta á markaðinum. Flestir sem taka í þessa nýju Ztu kaupa hana,ef á annað borð þeir eru að leita sér að hjóli í þessum stærðarflokk.  Eina sem kvartað er yfir er lítill bensíntankur og hart sæti. Skoðum hjólið aðeins betur og byrjum þá á pústkerfið, en hljóðkútar eru beggja vegna og halla upp, en samsetning greina og allra þessa óþarfa mengunardóts eru undir hjólinu, en þetta er bara flott og ekki eins og á of mörgum hjólum í dag þar sem hljóðkútur er bara öðru megin, þannig næst einnig að halla má hjólinu miklu meira. Sætishæð er sögð 32.1 tomma og það er það lágt að jafnvel þeir endastyttri ná niður öfugt við mörg önnur sporthjól. Bensíntankur er vel lagaður þannig að hné leggjast í raun inní tank. Grind er sögð tækniundur og er mikið byggð á ZX-10R hjólinu. Mælaborð er svona eins og mörg hjól í dag, fullt af Ledljósum og digital mælar. En gott er að lesa af mælum jafnvel í mikilli sól. Áseta eins og áður sagt góð og ekki þarf að teygja sig í stýri sem er svona"flatbar" stýri. Hjólið er mjög hljóðlátt í hægagangi og það breytist ekki mikið þó snúið sé uppá rörið. Eins og oft þá er viðtaka inngjafar svona dulítið snögg eins og oft á hjólum með beina innspýtingu og alltaf nóg afl og lítið mál að losa sig við ökuskýrteini ef ekki er fylgst með hraðamæli. Gírkassi er góður og jafnvel þegar virkilega er tekið á því þá rennur hjólið í alla gíra. En þegar er komið vel yfir þriggja stafa tölu í hraða þá fer að taka vel í og menn þreytast fljótt á hraðbrautum, allavega á lengri leiðum á "góðum" hraða. Bremsur eru virkilega góðar og að framan eru tveir fljótandi  300mm diskar og bremsudælur eru fjögurra stimpla. Framfjöðrun er stillanleg í báðar áttir og eru framlappir 41mm. Það mun engum leiðast á þessu hjóli, frábærir aksturseiginleikar og afl, meirihátta flott útlit, hvað vilja menn meira ? JÚ skoðið bara myndir af 2014 hjólinu þá kemur svarið. Þetta hjól er svona villinga tæki og menn munu örugglega vera mikið á afturdekkinu og já þræða milli bíla á gatnamótum og aka of hratt innanbæjar, nei nei þetta má ekki, en það má skreppa til Vestmannaeyja og prjóna bara á bryggjunni er það ekki. Lesa má betur um allt tæknilegt á netinu. 

Stolið og stílfært af netinu Óli bruni